Al jaren heb ik een grenzeloze fascinatie voor hoe mensen zich ontwikkelen. Als opleider Kindergeneeskunde kon ik dat jarenlang van dichtbij meemaken. Bij aios zag ik over het algemeen veel potentie, maar ook flinke barrières om aan die potentie invulling te geven. Barrières op het gebied van tijd, werk-privé-balans, zelfkennis, prioritering en ook profilering: durf je je uit te spreken over wie je bent en waar je naartoe wilt?
Mensen die geselecteerd zijn voor een medische vervolgopleiding beschikken sowieso over de benodigde vaardigheden en over talent. Anders kom je überhaupt niet op die plek terecht. Toch voelen aios zich vaak geremd om daar uiting aan te geven. Ze voelen zich geleefd. Ze komen weinig toe aan reflectie. Aan stilstaan bij: waar ligt mijn passie en interesse, waar wil ik nou zelf naartoe?
Professionele, ontwikkelingsgerichte coaching kan helpen om richting te vinden. Een coach ondersteunt je waardevrij en zonder oordeel bij het vaststellen van doelen en barrières. En helpt om die barrières te overwinnen of er op een andere manier mee om te gaan. Dat heb ik zelf ook meer dan eens ervaren.
Andere gesprekken
En ik heb de vruchten van coaching gezien in gesprekken met aios. Nadat ze een coachtraject hadden gevolgd zaten er andere mensen aan tafel. Letterlijk. De jaargesprekken verliepen ook anders. Waar het voor die tijd veel ging over ‘hoe loopt de opleiding nou en heb ik piketpaaltjes op de juiste plek neergezet?’ ging het daarna meer over ‘wie ben ik, wat wil ik na de opleiding doen en hoe kom ik tot meer richting voor het laatste jaar?’.
Ook heb ik aios andere keuzes zien maken: ‘dit past me niet, het is meer iets wat mijn omgeving van me wil’. Of: ‘hoe belangrijk is het dat ik die poliadministratie nu doe, kan dat ook op een later tijdstip? Ja? Dan haal ik nu mijn kind van de crèche.’ Kleine aanpassingen met soms grote effecten. Niet wereldschokkend, maar ze kunnen wel lucht geven. Dat is leuk om te zien en het wordt ook bevestigd in de eerste resultaten van ons wetenschappelijk onderzoek naar de effectiviteit van het Challenge & Support-programma. Daaruit blijkt dat na coaching het gevoel van zelfregie is toegenomen.
Doortimmerd plan
Alle geestelijke eer voor Challenge & Support komt toe aan mijn collega Anne de Pagter. Tijdens haar vervolgopleiding kindergeneeskunde kwam ze naar me toe met de vraag: ‘Het is in traineeships bij bedrijven heel normaal dat mensen gecoacht worden, zou het niet mooi zijn om dat aan alle aios aan te bieden?’. In de geromantiseerde versie zou ik meteen ‘ja’ hebben gezegd. Maar in de werkelijkheid zag ik toch wel praktische obstakels. Ik vroeg haar een opzet te maken. Binnen anderhalve week legde ze een doortimmerd plan op tafel.
We zijn nu een paar jaar verder. Elke maand nemen meer vakgroepen deel aan het Challenge & Support-programma. Heel mooi om mee te maken hoe haar papieren plan vorm krijgt in de praktijk. Het laat maar weer eens zien dat je mensen met talent de ruimte moet geven om ideeën te ontwikkelen en dromen te verwezenlijken.
Aan welk talent geef jij de ruimte?
