Tijdens presentaties over het Challenge & Support-programma wordt me wel eens gevraagd of ik zelf ook ervaring heb met ontwikkelingsgerichte coaching. Nou en of. De coach die ik in 2009 kreeg toegewezen in het kader tot mijn benoeming als universitair hoofddocent zoek ik nog steeds regelmatig op.
De toenmalige gesprekken gingen over carrièreontwikkeling. Universitair hoofddocent is vaak een opstap naar hoogleraarschap, dus die coachgesprekken gingen onder andere over: ‘hoe bouw je een netwerk op binnen je organisatie?’ en ‘waar wil je naartoe, waar zit voor jou de balans in je bestaan’
Labiel evenwicht
In een latere fase van mijn loopbaan hebben we gesproken over mijn werk als kinder-intensivist. Dat is een klinisch interessante, maar ook zware afdeling met een voortdurende worsteling tussen medeleven met patiënten en voldoende afstand houden. Een soort labiel evenwicht waarmee ik mijn hele periode als IC-arts al worstel: dat ik voldoende betrokken ben bij patiënt en ouder, maar niet elk drama mee naar huis neem. Dat ik een kapotte knie van mijn eigen kind ook genoeg aandacht geef en niet denk dat alleen hele ernstige problemen me mogen raken.
Mijn ervaring is dat een coach je kan helpen om met dit soort worstelingen om te gaan. Een coach laat het je zelf ontdekken. Je krijgt geen advies, maar je komt door allerlei vragen zelf op het antwoord. Dat brengt je bijvoorbeeld tot het inzicht dat er een zeker schuldgevoel een rol speelt, dat je bijvoorbeeld denkt dat je niet genoeg doet voor je patiënten of voor thuis. Misschien zitten er wel wat misconcepties in je gedachtenvorming. De coach helpt je dan om patronen te herkennen. Soms krijg je gerichte opdrachten mee om eens te experimenteren om ergens op een andere manier mee om te gaan.
Minder en milder oordelen
Later heb ik met de coach gesprekken gevoerd over een goede werk-privé-balans: wat moet en mag ik van mezelf? Dat heeft me geholpen om mezelf wat meer lucht te gunnen. Ik oordeel minder over mezelf, of in ieder geval milder.
In stafgesprekken probeer ik ook oog te hebben voor de balans: we hebben het niet alleen over doelen voor komend jaar, maar ook over: past het nog een beetje in je pakket, is het voor ieder van ons haalbaar?
Zelf ben ik mede naar aanleiding van gesprekken met de coach eind 2020 gestopt als opleider Kindergeneeskunde. Dat deed ik met pijn in het hart, maar je kunt simpelweg niet alle ballen in de lucht houden. Keuzes maken, knopen doorhakken en lucht ervaren, dat is de belangrijkste opbrengst van de gesprekken met mijn vaste coach.
Welke keuzes ga jij maken voor 2022?
Dit is een blog van Matthijs de Hoog, hoofd IC Kinderen en tot eind vorig jaar opleider Kindergeneeskunde in het Erasmus MC Sophia. Samen met kinderhematoloog Anne de Pagter richtte Matthijs De Hoog enkele jaren geleden Challenge & Support op.
